"Dawnej pisano: Sawlonice, Saulonicki, Saulonici, Schawlowycze.
Historia
Wykopane w latach 20. XX w. na polach sąsiedniej wsi Daromin urny z grobów neolitycznych świadczą, że człowiek na tym terenie mieszkał i gospodarzył już 5 tysięcy lat temu. Jednak wieś we współczesnym rozumieniu pojawiła się znacznie później. Zapewne w XII w. , a może nawet wcześniej.
Jest to więc stara wieś o średniowiecznej metryce. Początkowo wchodziła w skład dóbr księcia sandomierskiego. W 1255 r. książę krakowski i sandomierski Bolesław Wstydliwy wprowadził wieś - wraz z innymi miejscowościami - na uposażenie szpitala św. Franciszka, który powstał przy klasztorze zakonu klarysek w Zawichoście, co utrwalił dokumentem z 2 III 1257 r. nadając Daromin i Sadłowice klaryskom. Przez następne kilkaset lat, aż do I poł. XIX w. dobra te należały do tego żeńskiego zakonu, który jeszcze w XIII w. przeniósł się pod Kraków. Z reguły mniszki same tu nie gospodarzyły. Wypuszczały wioski w dzierżawę, różne otrzymując z tego tytułu korzyści. Bywało tak, że dzierżawcy nie zawsze, z różnych powodów, płacili klasztorowi należne im wpływy. Do 1828 r. dzierżawcą tych dóbr był Stefan Rudzki (zm. w wieku 53 lat 28 II 1828 r. - jak informuje klasycystyczny nagrobek na starym cmentarzu w Malicach). W czasie zaborów siedziba zakonu znalazła się w Galicji, a Sadłowice i Daromin w Królestwie Polskim, dlatego też na mocy umowy międzynarodowej Cesarsko Królewski Rząd Austriacko - Węgierski przekazał te dobra jako majątek kościelny z diecezji krakowskiej Rządowi Cesarsko Rosyjskiemu. Ten majątek kościelny upaństwowił i wystawił na sprzedaż w 1874 r. Od 1867r. dzierżawcą wsi byli Jasieńscy.
Podział wsi na część dworską i chłopską zachował się do reformy rolnej w 1944 r. Wg. oficjalnego spisu z 1921 r. były: Sadłowice folwark (należały wtedy do gminy Wilczyce) miały osiem domów dworskich (czworaków) zamieszkałych przez 158 osób, które zatrudniane były (oczywiście dorośli) jako pracownicy folwarczni we dworze oraz Sadłowice wieś, w której stało 36 domów, czyli chłopskich gospodarstw rolnych zamieszkałych przez 223 osoby.
Majątek dworski w międzywojniu należał do Świeżyńskich. Józef Świeżyński w 1909 r. kupił od swego kuzyna Józefa Jasieńskiego dobra sadłowickie i gospodarzył tu do lata 1944 r. Rządcą był Bogdan Chłopicki, spokrewniony z patriotyczną rodziną. W 1922 r. do Sadłowic wprowadziła do dworu, swojego, poślubionego męża Zygmunta Jakowskiego córka Helena, ale wskutek nieporozumień rodzinnych, młodzi po 2 latach przenieśli się do Poznania.
Z dworu Świeżyńskich ocalał jedynie kamienny budynek gospodarczy. Natomiast teren parku podworskiego, usytuowanego na ziemnej platformie krawędzi doliny porasta dziś zagajnik.
Dwór w Sadłowicach był typową siedzibą ziemiańską okresu międzywojennego. Podobną do dworu Gombrowiczów w Małoszycach, czy Turnaunów we Wlonicach. Składał się ze starszego, parterowego budynku z gankiem, który z biegiem czasu został rozbudowany poprzez dostawienie murowanej piętrowej przybudówki. Dom powiększył kubaturę, ale stracił klasycystyczną regularność. Dwór, jak to było w zwyczaju, stał na wzgórzu i otoczony był otuliną parkową i ogrodową. U stóp wzgórza w łagodnej dolinie płynął strumień, jeden z dopływów Opatówki. W czasie okupacji dwór przechodził typowe losy, jak większość ziemiańskich siedzib. Stał się przystanią dla licznych krewnych i wysiedleńców z Poznańskiego, a także ludzi kultury i nauki: m. in. Stanisława Bukowieckiego (prawnika, ministra sprawiedliwości), Klemensa Szaniawskiego.
We dworze prowadzone było tajne nauczanie. Często też nachodzony był też przez oddziały partyzanckie różnych orientacji (w tym również przez sowieckie, oraz przez bandy). Najgorsze przyniosło jednak latem 1944, kiedy to Sadłowice znalazły się w ogniu walk niemiecko - radzieckich. Mieszkańcy dworu i wsi przeżyli wtedy prawdziwe piekło frontowe. Pisał o tym we wspomnieniach były premier, lekarz i społecznik wspomniany już Józef Świeżyński, a także Helena Jakowska.
W czasie letnio - jesiennych walk niemiecko - radzieckich (1944/45) na tym terenie wieś i dwór zostały niemal doszczętnie zniszczone.
Na koniec 2004 r. Sadłowice zajmowały 624 ha (7,3% powierzchni gminy) i zamieszkiwało 201 osób." [sic!]
Źródło: Józef Myjak, "Tam gdzie Świt cywilizacji rolniczej" . Monografia krajoznawcza gminy Wojciechowice, PAIR Sandomierz 2006
